In gesprek met Bianca Kruijthof

2 juni 2021

In de wijk Feyenoord in Rotterdam-Zuid is Bianca Kruijthof wijkverpleegkundige, waar zij naast wijkgerichte ook geïndiceerde zorg verleent. Na haar opleiding tot verpleegkundige heeft zij in onder andere de verpleegkunde, geestelijke gezondheidszorg en bij een huisartsenpraktijk ervaring opgedaan.  Normaal gesproken zoekt Bianca na een jaar of drie steeds weer een andere uitdaging in de gezondheidszorg, maar werkt zij al vier jaar bij MOB. 

“Tevreden zijn met hele kleine stapjes, eigenlijk moet je hele kleine doelen stellen.”

Bianca werkt met netwerkpartners samen en bekijkt hoe de wijk en de bewoners beter gemaakt kunnen worden. Zo is er tijdens de COVID een plan gemaakt, samen met Humanitas en andere partners, hoe de eenzaamheid te bestrijden in de wijk. 

‘De gezondheidszorg is zo breed en divers en ik wilde niet op één punt blijven zitten, maar zocht telkens de uitdaging op. Totdat ik als wijkverpleegkundige in de wijk aan het werk was en de bagage van al deze banen bij elkaar kwam in de thuiszorg.’ https://mob.nu/werken-in-de-zorg/ 

Als wijkverpleegkundige wil je er zijn voor de bewoners. Hoe kom je eigenlijk in contact met de bewoners van de wijk? 

‘Dat is heel verschillend. Meestal vanuit de bewoners zelf, maar soms ook vanuit bijvoorbeeld de wijkagent die dan aangeeft om eens bij een bepaalde bewoner te gaan kijken. Als je dan bij de mensen aanbelt bouw je langzaam een relatie op. De ene keer gaat dit sneller dan de andere keer. Vaak willen de mensen wel geholpen worden en vinden ze het heel fijn dat er iemand langskomt en hulp aanbiedt. Dit doe ik samen met onder andere de woningbouw, de wijkagent, welzijnsorganisatie Humanitas en het sociale wijkteam van Rotterdam. Dat is wijkgericht werken. Zo kun je ook echt iets betekenen voor de wijk.’  

Je geeft aan dat de mensen wel geholpen willen worden. Wat als zij dat niet willen, terwijl jij ziet dat het eigenlijk wel nodig is? 

‘Als ze het niet willen, ja dat is wel echt lastig… 

Ik denk ook dat dat de grootste uitdaging is in mijn werk. Tevreden zijn met hele kleine stapjes, eigenlijk moet je hele kleine doelen stellen. Wij kunnen wel zoveel willen veranderen, maar mensen willen dat soms helemaal niet. Dan moet je al gewoon heel bij zijn met iets heel kleins. En dat heb ik écht wel geleerd in de loop der jaren.  

Bijvoorbeeld bij een zorgmijder, die totaal geen zorg wil. Als je daar al iets kleins behaalt, dat je bijvoorbeeld alleen binnen mag komen of een kopje koffie drinken om te praten. Dat is al een heel positief punt en met kleine stapjes probeer je dan het volgende doel te bereiken. Dat zijn de grote uitdagingen waar je het uiteindelijk ook voor doet.’ 

Het woord uitdaging komt bij jou regelmatig terug. Wat zorgt ervoor dat jij je werk uitdagend houdt? 

‘Ik wil heel graag die uitdaging hebben in mijn werk, dat maakt mij leergierig en ik wil altijd zoveel meer zien en meer leren. Dat is ook de reden dat ik nog steeds opleidingen volg. Ik heb de verpleegkundige opleiding afgerond in 2000, daarna heb ik in 2016 Wijkverpleegkundige HBO post-bachelor behaald. Op dit moment ben ik bezig met het laatste jaar HBO-V. In de zorg verandert veel en ook de manier van zorg geven wordt voortdurend bekeken. Het mooie bij MOB is dat ik veel bezig ben met innovatie. En bij MOB krijg ik die gelegenheid ook! In mijn huidige opleiding is innovatie heel belangrijk. Ik krijg de gelegenheid dit verder te onderzoeken en op te zetten binnen de wijk. Zo kunnen we de specifieke zorg in Rotterdam-Zuid nog beter ondersteunen. 

Een voorbeeld is het Medido project*, toch wel een beetje ook mijn kindje. Een systeem dat ondertussen weer is verbeterd en aangepast.  Innovaties blijven telkens doorontwikkelen.'(https://medido.com 

*Het Medido apparaat geeft op een aangegeven tijd een signaal af zodat de cliënt weet welk medicijn er op dat moment ingenomen dient te worden. 

Wat heb je in het afgelopen jaar met COVID, geleerd over jezelf? 

‘Wat ik mooi vond om te zien, niet alleen bij mezelf, maar bij vele collega’s is dat je vindingrijk wordt. Zo werd er al snel in het begin van COVID, samen met de partners, om de tafel gezeten om plannen te maken en ideeën uit te werken. Zo werd voor de wijk de belmaatjes opgezet. Dit is een ploeg die eenzame ouderen hier in de wijk even bellen. De boodschappenmaatjes is er voor mensen die COVID hebben en waar boodschappen voor gehaald worden, zodat zij niet zonder kwamen te zitten. Via een hulplijn, die gebeld kon worden, konden we elkaar extra helpen. Dit wordt dan in de wijk bekend gemaakt via social media, maar er werd ook samen met bijvoorbeeld. Humanitas geflyerd langs de deuren. De samenwerking met diverse zorgorganisaties is hierbij enorm belangrijk. Als je die niet hebt kun je het vergeten. Je bent afhankelijk van anderen. Alleen kun je het niet doen. Ik zie de zorg ook niet als een losse of concurrende onderneming, maar als een samenwerkingsverband. Echt als een groep collega’s. Met allemaal maar één doel: hoe kunnen we de bewoner beter maken in de wijk en wie hebben we daarvoor nodig? Hier op Zuid is dat echt zo en dat proberen we ook met elkaar te doen. Het is echt samen staan we sterk. ‘ 

Copyright MOB 2022. Alle rechten gereserveerd.